...

Onlar öldükçe kutsallaşıyor, bizler yaşadıkça lanetleniyor gibiyiz...
Savaş çocuklarını görünce, analarının feryatlarını duyunca nasıl sarılayım kendi evlatlarıma...
Utanıyorum, en çokta onlar böyle acı çekerken elimden birşey gelmemesinden, hiçbirşey olmamış gibi devam eden yaşamdan...
Yalnız adım gibi eminim ki Biri var...
Biri var herşeyi gören, bilen... Bakıyor, duyuyor, dinliyor... İşte O, ne planlıyor?