Boğuluyorum artık, kaldıramıyorum. Gazete okumayayım, haber dinlemeyeyim diyorum olmuyor. Savaştan kaçış yok mu insanoğlu için? Şu devirde hala çocuklar, masumlar, siviller ölüyor, öldürülüyor. Ne uğruna! Rejim! Umurunda mı dersin 2sinde 3 ünde bir çocugun ülke neyle nasıl yönetiliyor, yaşadığı topraklar kimin! O çocuk yatsa kalksa karnı doysa oynasa başka ne ister! İnsanın gözüne sokulan kanlı fotoğraflara bakınca anlıyor ki insan yaşamına saygı yokmuş, ölünce nasıl olsun!
Yüreğim kaldırmaz oldu, hani "boğazına birşey düğümlenmek" deyimi vardır ya birebir yaşıyorum artık. İçim yanıyor, boğazıma birşeyler takılıyor. İnsanlığımdan utanıyorum. Çocuğumun yüzüne bakmaya utanıyorum. Onlar yaşamayı haketmiyor mu? Gülmeyi eğlenmeyi! Büyümeyi, gezmeyi, dolaşmayı, hata yapmayı, sevmeyi, özlemeyi haketmiyorlar mı?
Sonu isyana varır diye korkar oldum, Rabbimden sabır diliyorum. Biliyorumki O yarattığı varlıklardan daha sefkatli daha merhametlidir. Bunların elbette bir karşılığı olacaktır. İşte her daim serin kanlı olamıyorum, şuan boğazıma takılmış o acıyı atamıyorum...
Dua ediyorum sadece insanlık için, en çokta ırkı, dili, dini ne olursa olsun tüm dünya çocukları için. Rabbim sizleri esirgesin MELEKLER! Bir çiçek koydum bu konuya sizin kadar masum olsun!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder