Bahar geldi ya artık hiç çekilmiyor kapalı alanlar, hele ki iş yeri! Akşam iş çıkışı Kerem'i bakıcıdan alınca eve dönüş yolunda parka götürüyorum. 10-15 dakika sonra hava soğumaya esmeye başlıyor. Üzülüyorum, keşke daha erken çıkabilsem yada çalışmasam istediğim vakit oğlumu gezdirebilsem, parka götürsem diye. Bazen düşünüyorum, hayat dediğin ortalama kaç sene, gençlik dediğin kaç sene heleki evladın o küçük halleri kaç sene sürüyor. Çok kıymetli geliyor o an her dakika. Sonra işyerinde yaptıklarım ve geçen vakite acıyorum. Dünyayı kurtarmıyorum bir insan olarak. Çokta büyük eksiklik değil ben o işi yapmasam. İnsan para kazanmak için en güzel yıllarını yıpratıyor, harcıyor. Emekli olunca da o eski enerji ve istek kalmıyor.
Ne yapmak lazım gelir o vakit, elinden geldiğince bunu bilmeli, bugünü tadında yaşamalı... İnş.
foto:http://pinterest.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder