Düşünüyorum da kimsesiz çozukları, yetiştirme yurtlarını... Geceleyin Kerem uykusunda korkunca gidiyorum sakinleştiriyorum uykuya tekrar dalıyor. Ya anne-babasız çocuklar onlar geceleyin korkmuyorlar mı? Kim sakinleştiriyor? Kim korkma yavrum geçti diyor?
Söylenecek çok söz var çoookkk. Ağlayacak halimize güleriz biz. İnsan olarak keyfimize düşmüşüz, yapmışız bir yada birkaç çocuk tüm dünyamız o olmuş. Sanmışız başka çocuk yok, başkası sevgiyi haketmiyor. Hiç düşünmüyoruz bu canı veren Allah alırsa bizim evladımız da yetim kalacak!
Sinirleniyorum acımazsılığına hayatın! Sonra isyan mı ediyorum diye korkuyorum. Allah diyorum bir anneden binlerce kat daha şefkatlidir, o korur, kollar. Sakinleşmenin tek yolu bu oluyor.
Düşünüyorum 3. çocuğu da karnımızda değil kalbimizde büyütsek, evlat edinsek, vatana millete hayırlı bir insan olarak yetiştirmeye çalışsak, çabalasak Allah rızasını bu yolla kazansak güzel olmaz mı? Peygamber Efendimizde bir yetim değilmiydi?
" Ben ve kendisine veya başkasına ait yetime bakan/sahip çıkan/işini üstlenen/görüp gözeten şu iki parmağım gibi ( Orta parmağı ile baş parmağını yan yana getirdi) Cennet'te yan yana olacağız." (Buhari, edep, 24, talak, 14,26; Müslim, zühd,42; Ebu Davud, edeb,131; Tirmizi, birr, 14)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder