Hep Aynı Kabus!

Zaman zaman belki biyolojik nedenlerle belkide psikolojik bilemiyorum gördüğüm rüyaları gerçekmiş gibi yaşıyor içinde kayboluyorum. O kadarki bu rüya olmalı bu kadar olamaz diyip kendi kendimi uyandırmaya çalışıyorum. Olmuyor, inadına yaşıyorum o sıkıntıyı. Hele bir rüyam var senede 2-3 kez gördüğüm oluyor. Hep aynı kaygı, hem aynı korku!

Üniversiteyi tam senesinde bitirmek, aileme daha fazla yük olmamak için kendimi o kadar kasmıştım ki son dönemlerimi hiç unutamıyorum. Ev okula uzak olduğundan sınavın başlama zamanından saatlerce önce evden çıkardım, n'olur n'olmaz otobüs bozulur, tren çalışmaz yahut dolu olur almaz. Korktuğumda başıma çok gelmiştir, bu erken çıkmalarım sayesinde yetişmişimdir. Hatta çok net hatırladığım bir sınav vardır "Güç Elektroniği" Hocası sınava başlamışsa o vakitten sonra sınava öğrenci almaz. Sınava girmemekte direk uzakmak demektir son sınıf öğrencisi için. Gece 12 ye değin yoğun çalışmış, mutlu mesut yatmıştım. Ertesi sabah her zamanki gibi erkenden hazırlanmış Sincan-Ankara hattını en hızlı alan  ve okula en yakın vasıta olan banliyo trenine binmek üzere gara gitmiştim. O gün hatta tamirat olduğundan seferler iptal edilmiş, bir koşu otobüs durağına varmıştım. Otobüsler dolu geçiyor. Saatler geçiyor benim sınava yetişme ihtimalim düşüyordu. en sonunda tıkış tıkış gitmeyi göze alarak güzergahı üzerinde okulum olmayan bir otobüse bindim. Amacım AŞTİ den metroya atmaktı. Ancak o şekilde yetişebilirdim. Otobüste yarım saat yol almış, midem bulanmaya başlamışken daha kötü ne olabilir ki diye düşünüyordum ki tak! otobüs bozuldu. AŞTİ'ye az kaldığından kalan yolu koştura koştura geçtim. Metroya atlamamla o yaz sıcağında serinlemem bir oldu. Oldu ya bu serinlik uzun sürmedi tam Tandoğan-Maltepe arası metro durdu. Elektrikler kesilir gibi oldu. İşte o an havası alınmış bir balon gibi söndüm. Tam anlamıyla söndüm... Omuzlarım düştü... Dedim kader dedikleri bu olsa gerek. Anne baba elimden geleni yaptım ama buraya kadarmış... Üzüldüm... Bittiğini düşündüm... İşte o an elektrikler geldi ya metro değil içim aydınlandı. Sonraki durak benimkiydi. İndim, merdivenlerden çıktım ve güneşi gördüm... Derin bir nefes aldım saatime baktım. Mucize gibiydi 3-5 dakikam kalmıştı. Maraton koşucusu gibi bir hızla kendimi sınav salonunun kapısında bulduğumda arkamdan hoca geliyordu... Sonraları o dersi geçtiğim için değil o sınava yetiştiğim için unutmayacağımı anladım. Öylede oldu. Trajikomik bir anı olarak kaldı.
Bir dersten kalıp okulu uzatma korkusu içime işlemiş olmalı ki her sene bir kaç kez benzer rüyaları görür soğuk soğuk terlerim. Yaşamayan bilmez bunu. Yalnız ilginç olan hiçbir zaman Mikroişlemciler, Haberleşme yahut bizim okulun en baba dersi Kontrol Sistemlerinden kalmam. Kaldığımı bile bilmeden notlar açıklanınca öğrendiğim resim, tarih gibi derslerin olduğunu öğrenirim. Kimi rüyamda resim ödevlerini yapmadığımdan, nedense haberdar olmadığımdan korkular yaşarım. Herkes pırıl pırıl ödevlerini açar hoca en parlak notlarını verir. Bense bir bahaneler. Aslında güzel resim yaparım Hocamda unutmuşum, diğer derslerle çok işim vardı falan filan... Yahut Tarih dersi sınavlarına girmemişimdir, tarihi geçmiştir. Unutmuşumdur. Geri dönüşü yoktur artık notlar açıklanmış ve ben kalmışımdır. En çok korktuğum meselede sınavın tarihlerini bilmemek, unutmak geçirmek... Rüyalarım hep bunun üzerinedir.
Tüm bunlara ne denebilirki, sorumluluk duygusu iyi hoşta fazlası bünyeye zarar. Hepsi trajikomik şeyler... Şimdilerde Üniversiteye yerleşim sınavlarına hazırlanan çocukları görünce en çok bunun için üzülürüm. Benim zamanımda ÖSS vardı, hiç stres etmeden gayet güzel atlattığım bir sınavdı ama üniversitede heleki son sınıfta bu sıkıntıyı bolca yaşamışım ki hala rüyalarıma girmekte, tekrar tekrar yaşamaktayım... Bazı meslektaşlarımın da aynı şekilde bir sınavdan kalarak okulu uzattıklarına dair korkulu rüyalar gördüklerini ve bunu dönem dönem yaşadıklarını duyuyorum. Demek yalnız değilim...
Korkularımız hep sonradan güldüğümüz anılar olarak kalsın inş... Yalnız rüyalarda kalsınlar...