35 Ayı geride bıraktı minik adamım maşallah. Minik adam diyorum ya çok bilmiş laflar ettiğinden. Şaşırıp sevinmekle birlikte kimi zaman üzülüyorum bu duruma. Çok erken konuşmaya başladı, derken net ifadeler kullanıyor derken deyimlere geçti. Sandıkki bebeğimiz büyümüş. Unuttuk çocuk olduğunu, konuştuğu kadar da bizi anladığını sandık, cevaplamasını istediğimiz sorularımız oldu, zorladık kimi zaman. Haksızdık.
Abi oldu dedik demesine ya abi olmak başlıbaşına gözümüzde büyüttü çocuğu, anlayış bekledik, göstermek yerine. Şaşırdık, beklediğimiz kadar kaprisleri kıskançlıkları olmayınca karakterine değil büyümesine verdik. Yanıldık. Nitekim olsa büyümekle değişecek duygular değildi bunlar...
Anlatmasın kimse bana, yaşamamışsa! Dile kolay lakin... Çok sıkıntılarım var içimde anneliğe dair, çok sancılarım. Keşkelerim var, geçmiş gitmişe... Biliyorum iyi olsa daha iyisini ister analık, hep güzeli ister evladına... Çabalarım var karakterimden gelen asabiyeti dindirmek, mümkün değil belki ama söndürmek adına... Yeterki O güvensin kendine... Söylenecekse söylesin meydanda, güzel düşünüp içine atanlardan yahut ortaya değil orada burada söylenenlerden olmasın...
Bugünleri gün gelecek özlemle hatırlayacağım biliyorum. Nasılki aklıma bebekliği geldiğinde burnum yanıyor öyle çok özleyeceğim bu aylarını. Güzel, sağlıklı, huzurlu nice ayları, yılları beraber geçirme duası ile...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder