Bekarken bir süre Alanya'da çalışmıştım. Patronumun iki tane çocuğu vardı. Her sabah onları beklerdim az severim diye. Tam hatırlamasam da tahminen Oğlan 3,5 yaşlarında kız ise 2 yaslarındaydı. İkisi de o kadar güzellerdi ki, gören insanın hemen kanı kaynardı. Hoş hangi bebe öyle değildir. Bunlar az biraz daha şirininden diyeyim. Ahhh çok özledim. Yaş farkları azdı ya çok kavga ederler çok bağrışırlardı. Onların o didişmeleri bana ne tatlı gelirdi, pek sever pek özenirdim. Şimdilerde benimkiler bu yaşlara geldi aynını yaşayınca eskiler geldi aklıma. Alanyadaki miniklerimde büyümüştür şimdilerde, keşke görebilme şansım olsaydı. Kaybettiklerim oldu elbet, çokça üzüldüğüm ama Rabbim ne istediysem de vermiş, düşündükçe daha net görebiliyorum.
Alanya bebeleriyle
Benimkilere gelince, Kerem Paşası bu seneki salgını 2. kez geçirince az kilo verdi. Ya boyu uzadı bana zayıf göründü, Ya saclar uzadı yüzü küçük göründü. Pek iştahsız son zamanlarda. Babaanne geleli keyifler çakır. Şu isterim bunu isterim, babaanne emrine amade! Yakınlarda birde dedesi geldi mi ohhhh tam paşa! Demeyin keyfine, yol gözlüyor zaten dedem ne zaman gelecek diye.
Abi 2. defa geçirirde kardeşi durur mu? Hanım yine hasta oldu. Şükür bu sefer hafif atlattı. Hastayken zor oluyor hanım kızım. Ötüş ötüş ortalıkta dolanmaya başlamışsa anlıyoruz ki iyileşmiş :) Ahhh büyüdükçe mi tatlınıyor, yaşanmışlıklar arttıkça mı bilmem. Rabbim evlatlarıma sağlıklı uzun ömürler versin, hayat onlarla daha güzel.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder