Bir Vaaaar, Bir Yokmuşuz!

أَعُوذُ بِكَلِمَاتِ اللَّهِ التَّامَّةِ مِنْ كُلِّ شَيْطَانٍ وَهَامَّةٍ وَمِنْ كُلِّ عَيْنٍ لَامَّةٍ

"Her türlü şeytandan, zararlı şeylerden ve kem gözlerden bütün kelimeleri yüzü hürmetine Allah'a sığınırım."

Başımızdan dert eksilmiyor diye şikayet ederek başlamaktansa, başımıza ne gelse Rabbim hayırlısı ile bizi sıkıntının içinden çıkarıyor diyerek başlamayı uygun buldum. Doğru olan bu çünkü, binler şükürler olsun elimizden tuttu. Son olarak bir kaza geçirmiş oldum, insanın kendi için inanması zor belki ama yaşayınca anlıyor. Hani hep kötü şeyler başkasına olacak zannedersin ya öyle birşey, yaşadık herşey insanlar içinmiş, bir kez daha anladık.

Pazar kahvaltısını hazırlayım derken yukarıdaki mutfak dolaplarından birini açmamla tüm dolabın boydan boya düşmesi bir oldu. O an nasıl anlatılır bilmem, zaman duracak kadar yavaş akıyor hani saniyeler uzuyor. İnsanın kendini koruma içgüdüsü mü nedir düşünceler aniden hücum ediyor kafaya. İşte ne oldu oldu mutfakta iki adımlık yer kalmıştı, orada ayakta duruyordum. Tüm herşey yerle bir, korku mu şok mu? Ender yaşadığım yahut hiç böylesini yaşamadığım bir duygu. Kendime eşimin iyi misin? sesi ile geliyorum. Hiç düşünmedim iyi miyim? İlkin ayaklarımı görüyorum yerlere bakarken... Kan damlıyor yukarıdan, sonra yüzümdeki sıcaklığı hissediyorum. Alnımda bir yarık... Bir kaç dk ya mutfaktan çıktığımda iki küçük çocuğu karşımda gördüğümde gözlerimi tutamıyorum, sevincimi, en çok da Rabbime şükrümü unutamıyorum... Ne büyüksün Ya Rab! Ya çocuklarım yanımda olsaydı! Ben kendimin bile farkında değilken onlara nasıl yardımcı olurdum. Ben olamam zaten, her daim koruyan gözeten Sensin! Nasıl anlatılır o duygu! Binler Şükür Sana...
Vidasını az, dübelini küçük kullanmışlar gibi sebeplere sarılıp daha fazla üzülmek ve buraya yazmak içimden gelmiyor. Düşünmek bile yoruyor. Bu belada böyle defedildi deyip geçmek istiyorum. Böyle dedirten Rabbime yine şükürler olsun. Kapılar her daim şükre çıkıyor... Ne mutlu!