23 Şubat 2012 Perşembe

Yavrum

Neşe kaynağım, mutluluğum, masumluğum, en büyük hediyem, keremim benim.
Senden sonra daha güzelmiş hayat, daha da güzelleşiyormuş. İşten eve koşa koşa gidiyormuş insan anne olunca. Burnunda tütmek neymiş tamı tamına anlıyormuş. Düşününce burnuna yavrusunun kokusu geliyormuş. Gülümsüyor, saatine bakıyormuş. Dakika bile sayıyormuş.
Daha bir insan olunuyormuş anne olunca! Daha bir anlıyormuşsun diğerlerini... Empatiyi aşıp sempatiye ulaşıyormuşsun. Vicdan neymiş biliyormuşsun, yürek acısı neymiş yaşıyormuşsun. İçin parçalanıyor, kaldıramıyormuşsun artık zalimliği. Elinden bir şey gelmiyor, dua ediyormuşsun; dünyada ne olursa olsun, çocuklara bir şey olmasın, Rabbim onlara acı çektirmesin, korusun, acı tattırmasın.
Renkler daha bir güzel geliyormuş, unutulan renklerini hatırlıyormuş insan. Cin Ali çizmeler, çizgi film izlemeler başlıyor, çocukluğunu anıyormuşsun çokça. Anneni anıyormuşsun, dua ediyormuşsun, en çokta şükrediyormuşsun. 
Kendinden geçiyor, evladı üzerine kuruyormuşsun tüm düşleri. Hepsinde umutlu oluyormuşsun. 

Seni hak ediyor muyum ben kuzum? 
Dualarımmışsın gibi bir bir gerçek oluyor dilediklerim.
Baban gibisin, halimsin, selimsin, huzur verensin... Saçlarınla, duruşunla, gözlerini kısarak gülüşünle herşeyinle küçük Memedimsin! Çok istedim eşime benzeyen bir oğlum olsun, Rabbim dualarımı kabul ettin. Binlerce şükür olsun sana...

Yavrum hiç üzmedin beni, duam odurki; Rabbimde üzmesin seni, hep esirgesin...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder