Biri günümü diğeri gecemi aydınlatıyor, güneşim ve ayım onlar... Hayatımın baharları, cennetimin kuşları, en büyük sevaplarım onlar... Güneş'im geçen hafta 32 Ay'ım ise 5 Aylık oldu. Zaman daha da hızlı akmaya başladı. Ne oğlana ne alacağımı kestiriyorum ne kıza. Daha dün yazlık pantolon alayım dedim oğlanın boyunu kestiremedim. Ayak bilekleri lastikli olanlardan büyükçe alırsam sorun olmaz dedim. Eve gelince gördüm ki ancak oldu. Boy atıyor börtü böceğim. Kıza gelince sanıyorum ki hep 3-6 ay giyecek. Sonra bir ses hey oda büyüyor hep böyle kalmayacak diyor :) Kocaman maşallahlar sayıyorum, hiç bitmiyor...
Duygusal durumlara gelince kızçem abisini çok seviyor. Onunla büyümenin verdiği bir güven duygusu var içinde sanırım. Onu görünce mutlu oluyor. Ahh işte kardeşlik kutsal birşey... Oğlan sonradan başlayan kıskançlık davranışlarını dikkatli davranmalarımızla nispeten azaltmış durumda. Oyuncaklarını en azından şimdilik paylaşmayacağı anlaşıldı :) Fakat yumuşak kalbine dokununca, güzel güzel konuşunca itiraz etmiyor. Kardeşlik insanı daha bir insan yapıyor ya inş. kırıp döken, saygısız, sorumsuz, bencil bir gençlikten uzak sorumlu, paylaşmayı bilen, akıllıca düşünebilen gençlerden olurlar...
İki çocuklu hayat ilk günlerdeki zorluğunu geride bıraktı gibi. Kızın büyümesi ile sebepsiz ağlamaları bitti. Sıcaklar başladığından oğlan park bahçe yaptığından evde sıkılmalar azaldı. Bana gelince tempoyu yakalamaya başladım sanırım... Daha güzel günlere inş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder