Kaçmak geliyor içimden son dönemlerde özellikle. İşten güçten, insan ve bina kalabalığından... Çok sıkıyor beni bu medeniyet! Herşeyde bir karmaşıklık, insan ilişkileri çirkin! Önceleri direniyorsunuz zamanla onu da kaybediyor, kendinizin de öyle olmaya başladığınızı fark ediyorsunuz. Çözüm çare aramak yorucu geliyor artık, böyle gelmiş böyle gider diyorsunuz... Haliniz yok iyi şeyler için çabalamaya. Düzen kendini kurmuş, uymayanı kabul etmiyor zaten! Ya o düzene uyacak, yada ondna kaçacaksınız...
Neyse ne sebebi işte kaçasım var bir dağ başına! Küçük bir kulübem olsun. İçine baktığımda istemem olmasın çoğum, herşey tek olsun varsın az olsun belki de olmasın! Yeter bana oyalanacağım küçük bir bahçem. Bundan sonra sadece çürümüş domateslere üzüleceğim... Altına oturup dinleneceğim bir kaç ağaç olmalı çevrede. Etrafta illaki vardır, Allah'ın rahmeti onlar. Çevreme bakınacağım, yakın olduğum toprağa. Sarı sade bir çicek yarenlik edecek bana...Gözümü kapatınca sessizliği duymakla kalmayacak hissedeceğim. Neden sonra bir ağustos böceği ötecek. Çocukluğumun yaz günleri gelecek aklıma... Huzur gelecek...
"Zamanla değil bir yerde benim olmayan birşeyle yaşlanıyorum." Edip Cansever
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder